मध्यपुर ठिमी नगरपालिका, निकोसेराका किराना व्यवसायी सुदीप अधिकारी लकडाउनको कारण व्यवसाय चलाउन नसकेको र कृषि बैंकबाट लिएको ऋणको बोझ थेग्न नसकेपछि निरास भएर गएको महिना श्रीमति र छोराको हत्या गरी आफूले पनि आत्महत्या गरे। 

कोरोना महामारीको कारण चैत ११ गतेबाट भएको लकडाउन र त्यसपछि भएको निषेधाज्ञाको कारण व्यवसाय चलाउन नपाएका, व्यवसाय बन्दको कारण कर्मचारी र परिवारको पालन पोषण गर्न नसकेका र ऋणको बोझले थिचिँदै गएका लाखौं व्यवसायीहरु सडकमै आइसकेका छन्। यो जटिल अवस्थाको सामना गर्न नसकेकाहरु भटाभट सुदीप अधिकारीले जस्तै आत्महत्याको बाटो रोज्न थालेका छन्। 

रेल, पानी जहाज र सुरुङ मार्गको ठुला ठुला परियोजना घोषणा गर्दै आएको सरकार जनतालाई सामान्य स्वास्थ्य सेवा उपलब्ध गराउन र दुई छाकको जोहो गरिदिन तत्पर देखिँदैन। सयौं मान्छे हस्पिटल पुग्न नसकेर मरिरहेका छन्। लाखौं मान्छे रोजगार र व्यवसायविहीन भएका छन्। केहीले आत्महत्याको अप्रिय बाटो रोजिरहेका छन्। संकटको यस्तो विकराल अवस्थामा गैरजिम्मेवार देखिएको सरकार कर उठाउन र झुठो आश्वासन दिएर रमाउनमा नै व्यस्त देखिन्छ।

महामारीको बेला रोग र भोकले देशको अवस्था लथालिंग छ। सर्वत्र निराशाजनक अवस्था छ। मरिने डर त हरबखत हुन्छ तर पनि अन्तिम अवस्थासम्म ज्यान जोगाउन संघर्ष गर्नु मानिसको कर्तव्य र धर्म पनि हो। त्यसैले यस्तो प्रतिकूल अवस्थामा पनि केही अपवादलाई छाडेर लाखौं बन्द अवस्थामा रहेका उद्योग व्यवसाय, विशेषतः घरेलु तथा साना उद्योग र साना व्यापारलाई कसरी संचालन गर्ने भनि प्रमुख समस्या र चुनौती आइपरेको छ। यदि यी लाखौं साना साना उद्योग व्यापारलाई खोल्न सकिएन भने ‘मरता क्या नही करता’ भने झैं यी निरीह व्यवसायी सामु आत्महत्या वा विद्रोह गर्नु बाहेकको विकल्प रहँदैन। भोको पेटले कुनै वाद, नैतिकता र राष्ट्रियता हेर्दैन। बाँच्नका लागि उसले जे पनि गर्न सक्छ भन्ने हेक्का सरकारले राख्नु जरुरी छ।