देश अहिले संकटमा छ । राष्ट्रियतामाथि नै धेरै विदेशी शक्तिहरूको हस्तक्षेप छ । विगतमा पनि यस्तो हस्तक्षेप थियो तर त्यो समय सापेक्षतामा थोरै मात्रामा थियो । हामीले चाहेको राष्ट्रिय मुक्ति हो । अहिले राष्ट्रियता नै खतरामा छ । नेपाली जनताले सात सालदेखि संघर्ष गरे– आफ्नो अधिकार, राजनीतिक, आर्थिक, सामाजिक, सांस्कृतिक, आधारभूत आवश्यकता परिपूर्तिका लागि । तर, पछिल्ला दिनमा ती आधारभूत आवश्यकतालाई स्थापित गर्ने, जनताको जीवनमा अभ्यास र लागू गर्नेभन्दा शासकहरू लुट्नतिर गए ।

अहिले देशमा राजतन्त्र छैन, यदि राजतन्त्र हुन्थ्यो भने उसैलाई लुटको आरोप लगाउन सहज हुन्थ्यो । तर, अहिले देशमा संघीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्र छ । संघीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्रका शासकहरू भनेको यिनै मुख्य पार्टीहरू हुन्, जसले संसदीय राजनीति गर्छन् । यिनै पार्टीहरूले काम गर्नुपर्ने हो नि, देश र जनताका निम्ति । तर, त्यसो भएन ।

कांग्रेस, एमाले र माओवादीले देशको नेतृत्व गरे । तर, जनताका पक्षमा के काम भयो ? केही पनि भएन । पछिल्लो दिनमा ०६२–६३ देखि ०६८ सम्मको नेपालको राजनीतिक प्रक्रियामा नैतिकताका आधारमा हामी पनि जिम्मा लिन्छौँ । किनभने, ०६८ सम्म हामी पनि माओवादी नै थियौँ । तर, हामी त्यतिबेला यो जिम्मेवारीमा थिएनौँ । त्यो समयमा हाम्रो बोध गराई एउटा तहको थियो । मुख्य जिम्मेवारी हाम्रो काँधमा थिएन, हामी सहयोगीका रूपमा थियौँ । मुख्य जिम्मेवारीका रूपमा प्रचण्ड, बाबुरामहरू हुनुहुन्थ्यो । भनेपछि जनताको शासनका निम्ति माओवादीले पनि व्यवस्था परिवर्तन गर्न सकेन । उहाँहरू सबै मिलेर नै अहिले देशमा यस्तो संकट आएको छ ।

जनता प्रताडित छन् । नेताहरू भने मञ्चमा भाषण गर्ने बेलामा संघीय गणतन्त्रबाहेक अरू कुरा गर्दैनन् । संविधानको मोडेल र प्रणालीका ठूला भाषण गर्छन् तर जनताको जीवनमा विकास खोई ? किसान, मजदुर, श्रमजीवी, महिला, दलित, अल्पसंख्यकको अवस्था अझ दयनीय छ ।